ျမန္မာႏုိင္ငံဟာလည္ပတ္စရာေနရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ ရန္ကုန္နဲ႔ပုဂံၾကားကေဒသေတြကို မ်က္စိလွ်မ္းသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ၆၀၀ကီလိုမီတာက်ယ္၀န္းတဲ့ ဒီနယ္ေျမတ၀ိုက္မွာခရီးသြားေတြအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ေနရာေတြရွိမရွိေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလ့လာေရးခရီးစဥ္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခိုက္အတန္႔ကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမ္းေတြကေန စြန္႔စြန္႔စားစားသြားရတာပါပဲ။ ကားေတြရထားေတြစီးျပီးသြားရသလို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေလွေတြလည္းစီးသြားရပါတယ္။ ကုန္းလမ္းကခရီးသြားရင္ေဒသခံေတြနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရတာကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲကတံငါသည္ေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္အန္တီေတြနဲ႔ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလး ေတြကိုလည္းေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလိုလူသူအေရာက္နည္းတဲ့ေဒသေတြကိုအခ်ိန္ယူေလ့လာလည္ပတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕လူေနမႈစနစ္အေၾကာင္းပိုျပီးထဲထဲ၀င္၀င္သိႏုိင္မွာပါ။ က်မတုိ႔သြားခဲ့တဲ့ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္မွာဆိုရင္ေတာ့ Unesco ကမာၻ႔အေမြအႏွစ္စာရင္း၀င္ခဲ့တဲ့ ျပည္ျမိဳ႕၊ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ့စေလျမိဳ႕၊ မၾကီးကန္ရြာကရြာသားေတြရဲ႕အိမ္မွာတည္းခိုခဲ့ရျခင္းေတြကို စိတ္ထဲမွတ္မွတ္ရရရွိေနဆဲပါပဲ။
က်မတုိ႔ခရီးစဥ္ကိုရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ေန႔လယ္ခင္းရထားနဲ႔စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ကိုသြားတဲ့ဒီရထားလမ္းကနည္းနည္းေတာ့အဖုအထစ္ေလးေတြရွိတယ္။ လမ္းတဘက္တခ်က္က ေက်းလတ္ေနျပည္သူေတြရဲ႕လယ္ယာစိုက္ခင္းေတြကိုေလ့လာခြင့္ရတာကေတာ့အျမတ္ေပါ့ရွင္။ ၈နာရီအၾကာမွာေတာ့ျပည္ျမိဳ႕ေရာက္လာျပီးလက္ဖက္ထမင္းသုပ္နဲ႔ညစာစားျပီး အနားယူၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာထျပီးအေကာက္ေတာင္သြားတဲ့ေလွစီးပါတယ္။ ၁၉ရာစုအလယ္ေလာက္ကသေဘၤာသားေတြဟာ အဲ့ဒီေတာင္စြယ္တေလွ်ာက္ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေတြ ထြင္းထုထားျပီး ေရလမ္းခရီးတေလွ်ာက္အႏၱရာယ္ကင္းပါေစေၾကာင္းဆုေတာင္းေလ့ရွိတယ္ေလ။ ေန႔လယ္ေစာင္းမွာေတာ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ျပီးျမန္မာလိုမတတ္တတတ္ေျပာရင္း ေဒသခံေတြနဲ႔မိတ္ဖြဲ႔ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားဖူးျပီး ေရနံေခ်ာင္းသြားမယ့္ ၇နာရီဘတ္စ္ကားကိုစီးၾကပါတယ္။ ေက်းလတ္ေဒသမွာဆိုေတာ့ ကားကအေကာင္းၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ သြားလိုရာကိုေတာ့လံုလံုျခံဳျခံဳပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။
လမ္းခရီးကၾကမ္းလို႔ပင္ပန္းေပမယ့္ ေလသာကုန္းတည္းခိုခန္းကေႏြးေႏြးေထြးေထြးၾကိဳဆိုတဲ့အတြက္ အေမာေျပရပါတယ္။ Eric Trutwein ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ Light of Love Private High School ဆိုတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းအေျချပဳခရီးသြားလာေရးလုပ္ငန္းကိုေဆာင္ရြက္ေနျပီး က်မတို႔တည္းတဲ့တည္းခိုခန္းကလည္း ဒီလုပ္ငန္းရဲ႕တစိတ္တေဒသျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းဟာေဒသခံကေလးငယ္ေတြနဲ႔ မိဘမဲ့ေတြအတြက္ အနာဂတ္မွာအလုပ္အကိုင္နဲ႔ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိဖို႔ရည္ရြယ္ပါတယ္။ တည္းခိုခန္းေလးဟာလွပသလို သက္ေတာင့္သက္သာလည္းရွိပါတယ္။ ေက်ာက္နံရံေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားျပီး အနားမွာပန္းေလးေတြစိုက္ထားတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာရွိတဲ့အတြက္ အျမဲေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနျပီး ဧရာ၀တီျမစ္ထဲေန၀င္သြားတဲ့ရႈခင္းကို ၀ိုင္ေလးေသာက္ျပီးၾကည့္ရတာအမွတ္တရပါပဲ။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ျမစ္ထဲမွာေလွစီးဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ က်မတုိ႔မနက္စာစားျပီး မယမင္းဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးလာေတြ႔ပါတယ္။ ျမစ္ကိုသြားတဲ့လမ္းမွာ ရွားပင္ရိုးရြာကို၀င္ၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ကေလးေလးေတြကိုေတြ႔ရတယ္။ က်မတို႔ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္က ေရခ်ိဳးဆင္းၾကခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ေမြးျမဴေရးသမားေတြက၀က္ၾကီးေတြကိုျမစ္ထဲဆြဲလာျပီးဆပ္ျပာတိုက္ ေရခ်ိဳးေပးေနၾကတာကိုလည္းေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
က်မတို႔ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ျမစ္လယ္ေလာက္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ်ျမစ္ေၾကာင္းက်ယ္လာတဲ့အတြက္ ကမ္းစပ္ေပၚကလူေတြကိုသိပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ မိနစ္ ၃၀ေလာက္အၾကာမွာ မယမင္းဟာအင္ဂ်င္သတ္လိုက္ျပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေရွ႕လက္ညိွဳးတင္ျပီး အသံမထြက္ဖို႔က်မတုိ႔ကိုေျပာတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ကြန္ခ်က္ဘယ္လိုပစ္ရမလဲျပေပးေတာ့တာပဲ။ သူကအေတြ႔အၾကံဳရွိလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ ပိုက္ကြန္ဟာေရေပၚ ညီညီညာညာျဖန္႔က်က္သြားတယ္။ က်မတုိ႔လည္းတတ္ႏုိင္သမွ်ေတာ့လိုက္ၾကိဳးစားပစ္ၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ေလွေပၚမွာခဏေစာင့္ဆိုင္းၾကတယ္။
ပထမတနာရီကေတာ့ေစာင့္ရတာစိတ္မရွည္သူေတြအတြက္ တကမာၻေလာက္ၾကာတယ္ထင္ရမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ျမစ္ရဲ႕တည္ျငိမ္တိတ္ဆိတ္မႈဟာ က်မတုိ႔ကိုပါစိတ္တည္ျငိမ္လာေစတယ္။ ၃နာရီေလာက္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာခဏေလးနဲ႔ကုန္သြားသလိုခံစားရပါတယ္။ မယမင္းထလာျပီးသူ႔ပိုက္ကြန္ကို တလႊာစီဆြဲတင္တယ္။ ျပီးေတာ့ကြန္နဲ႔ျငိ္ျပီးပါလာတဲ့ငါးေတြကိုေရပံုးထဲထည့္ၾကပါတယ္။ ေန႔လယ္စာစားဖို႔ ခပ္လတ္လတ္ငါး ၂ေကာင္နဲ႔ တကိုက္စာငါးေလးေတြလက္တဆုပ္ေလာက္ဖမ္းမိခဲ့တယ္။ တမနက္လံုးပင္ပန္းသြားတာနဲ႔ေန႔လယ္ခင္းကိုတိတ္ဆိတ္တဲ့ေလသာကုန္းမွာပဲငါးေၾကာ္ေလးစားရင္း ဧည့္ခန္းမွာနားရင္းအခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကပါတယ္။
ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ က်မနဲ႔က်မမိတ္ေဆြတုိ႔ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၂စီးနဲ႔စေလကိုခရီးႏွင္ၾကတယ္။ လမ္းကခလုတ္ကန္သင္းမ်ားျပီး ၅နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ေမာင္းရပါတယ္။ ဧရာ၀တီနဲ႔မ်ဥ္းျပိဳင္သြယ္တန္းသြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ခေမာက္ေဆာင္းထားတဲ့လယ္သမားၾကီးေတြ၊ အေလးအပင္ေတြမလာတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီနဲ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ႏြားလွည္းေတြကိုလည္းဟိုေနရာတစီး ဒီေနရာတစီးဆိုသလိုေတြ႔ရေတာ့ ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြလည္းရိုက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
က်မတို႔လည္း ပုဂံငယ္ရြာမွာတေထာက္နားခဲ့ပါတယ္။ ပုဂံရဲ႕ပထမဆံုးဘုရင္ဟာေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ျပဌာန္းေတာ့ ဘာသာေရးအျမင္မတူတဲ့ျပည္သူေတြဟာပုဂံကိုစြန္႔ခြာခဲ့ျပီး ရြာတည္ေနၾကရာကေန ပုဂံငယ္ဆိုတဲ့ရြာျဖစ္လာတာပါ။ ရြာခံအမ်ိဳးသမီးေတြဟာက်မတုိ႔ကုိ ေန႔လယ္စာထမင္းေၾကာ္နဲ႔ဧည့္ခံပါတယ္။ ေန႔လယ္စာကိုအ၀စားခဲ့ၾကျပီးေနာက္ မၾကီးကန္ရြာကိုဆက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီမွာေဒသခံေတြနဲ႔အတူတည္းခိုဖို႔စီစဥ္ထားပါတယ္။
မၾကီးကန္ Homestay
မၾကီးကန္ရြာအသိုင္းအ၀ိုင္းအေျချပဳခရီးသြားလာေရးစီမံကိန္းဟာ အိမ္ ၃အိမ္နဲ႔စခဲ့တာပါ။ ၂အိမ္က သစ္နဲ႔၀ါးအသံုးျပဳတည္ေဆာက္ထားတဲ့ေျခတံရွည္အိမ္ျဖစ္ျပီး တအိမ္ကေတာ့အုတ္နဲ႔ေဆာက္ထားတယ္။ အစကေတာ့ရြာနဲ႔အနီးအနားမွာပြဲေတြရွိမွသာ ရြာခံေတြကဧည့္ခံၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ တေန႔တာလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကိုလိုက္လံျပသေပးသလို ေဒသခံယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ရြာခံေတြနဲ႔အတူမနက္ေစာေစာလိုက္ထျပီး မနက္စာအျဖစ္ေကာက္ညွင္းေပါင္း၊ ငွက္ေပ်ာသီးစားျပီး ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလးေသာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ရြာသူရြာသားေတြကိုႏႈတ္ဆက္ျပီး စေလကိုခရီးဆက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာကိုလိုနီေခတ္အေဆာက္အအံုေတြအမ်ားၾကီးရွိျပီး ယိုယြင္းပ်က္စီးေနေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္မႈေတာ့ရွိေနတုန္းပါပဲ။ မသြားမျဖစ္သြားသင့္တဲ့ေနရာကေတာ့ရုပ္စံုေက်ာင္းပါ။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကကၽြန္းသားေတြသံုးျပီးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ဒီေက်ာင္းရဲ႕ဗိသုကာလက္ရာဟာ အလြန္ဆန္းက်ယ္လွပပါတယ္။ က်မတို႔ကားသမားဟာ ပုဂံဗိသုကာလက္ရာေတြနဲ႔ဆင္တူတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြဆီေခၚသြားေပးတယ္။ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြကအေကာင္းအတုိင္းရွိေနေသးျပီး မဟာယနကိုးကြယ္မႈအေငြ႔အသက္ေတြကိုလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာေလးဟာပုဂံေလာက္ လူသူထူထပ္ျခင္းမရွိတဲ့အျပင္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ၊ selfie stick ေတြ၊ ေခတ္ေပၚအေဆာက္အအံုေတြကိုလည္းမေတြ႔ရပါဘူး။
ရုပ္စံုေက်ာင္း စေလျမိဳ႕ကဘုရားတဆူ
ျပီးေတာ့ Salay House မွာ၀င္နားျပီး သံပုရာဆိုဒါေအးေအးေလးေသာက္ရင္း ပုဂံသြားမယ့္ေလွကိုေစာင့္ၾကပါတယ္။ ဒီ ၅နာရီၾကာတဲ့ခရီးလမ္းကေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းကိုေငးေမာရင္း ေႏြးေထြးေဖာ္ေရြတဲ့ေဒသခံေတြအေၾကာင္းေတြးရင္း နားနားေနေနနဲ႔ပဲျပီးသြားပါတယ္။
Melissa Tan ဟာ Khiri Travel Myanmar ရဲ႕ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာျဖစ္ျပီး အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ သူမရဲ႕ခရီးသြားအေတြ႔အၾကံဳေတြကိုျမန္မာဘာသာသို႔ဆီေလ်ာ္ေအာင္ေရးသားေဖာ္ျပထားတာပါ။
Khiri Travel
01 375 577
[email protected]
khiri.com
